21 marca obchodzony jest Światowy Dzień Poezji. Jest to doskonała okazja, by zastanowić się nad znaczeniem naszej polskiej poezji. Przez stulecia spełniała ona liczne zadania. Często uzależniona była od dziejów historii, czy światowych tendencji. Raz wyrażała żar uczuć i porywy serca, innym razem stawała się nośnikiem świadomości narodowej. Jednak zawsze miała dla nas Polaków znaczenie fundamentalne, a poeta cieszył się niezwykłym uznaniem wśród polskiej społeczności.
Ostatnie dziesięciolecia były dla polskiej poezji łaskawe. Mam na myśli Nagrody Nobla, które zostały przyznane najpierw 1980 roku Czesławowi Miłoszowi, a potem w roku 1996 Wisławie Szymborskiej. Do tej pory Literacką Nagrodę Nobla otrzymywali tylko polscy prozaicy: H. Sienkiewicz i W. Reymont. Wydarzenie to przyniosło dumę całemu narodowi polskiemu, ale także doceniło rangę i talent polskich piór, a pomnik, który pozostawili po sobie polscy poeci zdaje się być istotnie twardszy niż ze spiżu.(1)
By uczcić więc polską poezję i jej twórców – w tym także Marię Konopnicką – której poświęcony jest ten rok i która przecież była także poetką – zapraszam wszystkich chętnych do udziału w kolejnej edycji Szkolnego Konkursu Poetyckiego „Magia Słowa”, który w tym roku odbędzie się w dwóch kategoriach wiekowych:
I – klasy 4-6 i II klasy 7-8.
Konkurs polega na napisaniu wiersza o dowolnej tematyce. Budowa utworu dowolna. Wiersz można podpisać pseudonimem (imię i nazwisko znane będzie jedynie organizatorce). Utwory proszę dostarczyć do sali 212 do 31.03. Na wszelkie pytania odpowiedzi udziela p. Iwona Kmiecik.
Na młodych poetów czekają nagrody.
Jak co roku liczę na Wasze wspaniałe wiersze.
Poniżej zamieszczam wybrane, nagrodzone wiersze poprzednich edycji oraz fragment mojego napisanego dawno, dawno temu…
Juuzou
Żyję w labiryncie niedomówień.
Szukając, gdzie jest kropka zdania
kończącego moją egzystencję.
Czując obce ręce na ciele,
w którym jestem uwięziony.
Na nowo wznowiony posmak
pustki i obojętności.
Zatopiony w goryczy życia
Nie słodząc herbaty, zastanawiam się
jak z niego wyjść…
Z. Ł.
Wiersz
Napiszę wiersz,
a potem go spalę.
Będą w nim tylko,
troski, smutki, żale.
Napiszę wiersz
i nie powiem nikomu.
Spalę go sama,
w nocy-po kryjomu.
Napiszę w nim wszystko,
co teraz czuję.
Ale go spalę
To obiecuję.
Iwona Kmiecik
Ukochana moja…
(fragment)
(…)
Chcę pamiętać słowa i te wszystkie gesty,
umieć je rysować na kartce papieru.
Przykryć dawne żale ciepłem tej liryki,
Każde ciemne słowo, wszystkie nasze krzyki.
Tobie dziś dziękuję
Piękna ma i prosta.
Bądź mą lutnią, struną,
Nie zawsze radosna,
Ukochana moja
Wdzięczna
– Poezjo –
(1) Nawiązanie do słów starożytnego poety Horacego, autora słynnego motywu Exegi monumentum – „Wybudowałem pomnik” i non omnis moriar – „nie wszystek umrę”, który mówił o nieśmiertelności poezji i poety.
